Wie willen n ‘symbool om op te veren’ Meeden Midden Groningen

De kunstenaar als vrijwillig instrument van de samenleving II – Meeden

Een dorp met een stapeling aan onrust

De plek waar de mensen te maken hebben gehad met een stapeling van onrust rondom met name windmolens die geplaatst gaan worden. Veel windmolens, bij de diverse boeren in het land. Ik wilde van ‘alle’ inwoners zelf weten, wat zij willen dat dit kunstproject voor hen zou kunnen betekenen én in beweging zou moeten zetten.

Gefinancierd door het Gronings Vuur project en het Mondriaanfonds – februari 2020 fase I

Tijdens de maand februari heb ik mij letterlijk laten meevoeren, met de zwarte notitie map onder de arm, laten leiden

Meeden met de map onder de arm het dorp in

Meeden – op weg naar een ontmoeting

door gesprekken met bewoners. Mijn dagen zaten vol met ontmoetingen, van biljartclub, breiclub, boksen, zingen, de bibliotheek, de dorpsschool, de Dorps corporatie, Medmans, de Jeugdsoos, de jongste 8 de oudste 90, rasechte Meedenaars, mensen die er pas een paar jaar wonen, oudste generatie, de ouders, de jeugd, waar men mee naar toe nam ging ik heen en iedere verwijzing opgevolgd. Een logeer adres vond ik bij een van de boeren. Mijn werkplek heb ik bij de plaatselijke garage Smid. De straat op en de huizen in. Ik heb mij ondergedompeld in Meeden en ben alert en met alle zintuigen op scherp begonnen aan een intens onderzoek. Als kunstenaar breng ik nadrukkelijk de creatieve ruimte in die ik vertegenwoordig, en hoop en enthousiasme. De dwaaltocht door Meeden, die veel minder met het toeval te maken heeft dan op het eerste gezicht lijkt heeft een breed gedragen wens opgeleverd.

Men wil met het kunstproject het saamhorigheidsgevoel bevestigd en bestendigd zien, binnen en met behulp van bestaande structuren zoals het rijke verenigingsleven. In de vorm van een dorps brede activiteit die het gevoel moet gaan geven dat iedere inwoner van Meeden er aan bijgedragen heeft, hoe groot of klein die bijdrage ook is.

In de afgelopen vier weken is hier al een begin mee gemaakt. Bij iedere ontmoeting gaf ik de mensen het gevoel even op een zeepkistje te mogen staan, de wens die telkens op tafel kwam is zo verder verspreid en verspreid. Elk gesprek werd genoteerd in mijn zwarte A3 dummy. Zoals een van de inwoners zei ben ik de ‘aanpitjeder’, de tijdelijke rode draad. Als kunstenaar is het nu mijn taak de door Meedenaars aangedragen opdracht, plus de randvoorwaarden die zij gaven te bewaken en uit te voeren. De huidige actualiteit rondom de snel veranderende maatschappij als gevolg van het corona virus zal uiteraard een rol gaan spelen. Speelt deze al. Een aanvraag voor het vervolg van het community art project loopt.

Boksen

Boksles – Werk- en ontmoetingsplek bij Garage Smid- Mijn logeerkamer in Meeden

Een nieuw symbool voor Meeden - En toen was daar Corona

Bewoners verwezen opvallend vaak naar dorpsfeesten als de Revue en het 600 jarig feest. Allen georganiseerd in de 80/90er jaren van de vorige eeuw door de bekende Meedenaar Henk Plenter. Zelfs nu nog leeft het symbool van saamhorigheid dat men toen samen heeft neergezet door. Ook bij de generatie die er als kind aan deel heeft genomen. Meeden heeft een nieuw symbool nodig, hedendaags, fantasievol, uitnodigend, breed gedragen, de verenigingen verbinden, het ‘aparte groepjes en groepen’ gevoel overstijgend. Nadrukkelijk valt de hele route naar de daadwerkelijke uitvoering onder het project. Ik ben als kunstenaar het verbindende, de nu nog ontbrekende rode draad. Het tijdelijke symbool zoals inwoonster Janka Rubingh mij noemde. Zij heeft de wens van Meeden verwoord in een gedicht